~The New Mermaid Generation~
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 25, 26, 27 ... 87, 88, 89 Następny

Arisu Touin

-Ano... ja pieniędzy zapomniałam. Chodźmy do domu.-powiedziałam zakłopotana.

ZuzaLina

- ...
Poszliśmy do domu.

Arisu Touin

-MA KTOŚ KASĘ NA ZAKUPY?-krzyknęłam, ale nie tak mocno.
Tynk nie spadł.

ZuzaLina

- HEJ! Przecież wszyscy jeszcze śpią!

Arisu Touin

-A no tak. Dopiero świta. Więc idź odspać. -rzuciłam.

ZuzaLina

Już miałam iść ale nie poszłam.
- Dobra, Arisu, gadaj co się dzieje! - zarządałam bo czułam że ona coś kombinuje

Misuzu

Obudziłam się. Leżałam na
Zaraz.
Obudziłam? Przecież właśnie ktoś szedł w moją stronę...
- Straciłaś przytomność, jak tylko mnie zobaczyłaś. - Odezwał się ktoś. Miał taki znajomy głos...
- Risa!(Bo tak miałam na imię na ziemi) Odwróć się wreszcie! Ciągle za tobą stoję a ty siedzisz jak zaklęta.
- N-Nie chcę cię znać. - Powiedziałam drżącym głosem.
- Co ty pleciesz? - Powiedział, uśmiechając się.
- Właśnie to! J-jak mogłeś?
- ...Risa...Ja... - Mówił niepewnie.
- Idź sobie! - Krzyknęłam i skuliłam się.
- Ale ja...
- Idź!
- Proszę, wysłuchaj mnie!
- Nie! Już wiem wszystko! Widziałam! Zabiłeś ją! Dlaczego?!
- Risa! Nie zabiłem jej! Nie ja, tylko ktoś bardzo do mnie podobny! Naoki to szaleniec i morderca! W życiu nie zabiłbym Ellen.
- ...Naprawdę? - Powiedziałam zdziwiona.
- Naprawdę. - Odparł.
Ulżyło mi.

ZuzaLina

Wciąż czekałam aż Arisu mi odpowie

Arisu Touin

-A nic. Poza tym nic ci do tego. Moja sprawa gdzie idę i po co.- i wyszłam z domu.

ZuzaLina

Westchnęłam. Przyjaciółka! Super! Zrobiło mi się słabo, nie wiem czemu. Poszłam kulawo na górę. Ale w połowie drogi straciłam przytomność, zemdlałam.

Arisu Touin

Pędziłam ulicami Tokyo w kierunku plaży i nawet się nie oglądając, czy ludzie są na plaży skoczyłam z ulicy do wody. Płynęłam, płynęłam... parę godzin, może więcej... i wreszcie zobaczyłam zamek. Intuicja mi podpowiadała, gdzie on jest.
Weszłam przez duże drzwi i stanełam na środku dużej sali.
-Gaito?-zawołałam...

Noel97

siedziałam w swoim pokoju... rozmyslałam o starych czasach... kiedy o mało co juz by m,nie nie było , gdyby nie Shinji... kilka łez kapneło na mój medalion.. postanowiłam sie przejsc na plaze.. wyszłam z pokoju i zobaczyłam izumi leżąca na ziemi

- IZUMI-CHAN! nic ci nie jest? - zapytałam próbując cucić dziewczyne

Arisu Touin

-Wiedziałem, że wrócisz.-odpowiedział mi głos z głębi.
-Gaito!-krzyknęłam i rzuciłam się mu w ramiona.- tęskniłam.
-Ja też.-odpowiedział.
Stanęłam na palce i pocałowałam go w usta... jakieś 5 minut staliśmy. (=3)
-Przypłynęłam tylko na chwilę... zaraz muszę wracać.-powiedziałam niepewnie.
Gaito złapał mnie za podbródek i spojrzał mi w oczy.
-Nie mów, że przyłączyłaś się do jakiś syren!-zapytał mnie.
-Gaito... ja nie chciałam- powiedziałam i położyłam głowę na jego ramieniu..
-I znów będziesz próbowała mnie zniszczyć?!- popatrzył mi przenikliwie w oczy.
-GAITO! Przecież nie śpiewałam!-zaprotestowałam.
-No to oddaj mi medalion- powiedział i wskazał na perłę.
-GAITO! Już raz to zrobiłam! Przestań. Obiecuję, że nie dopadną cię.- powiedziałam
-Mam nadzieję.

**

Pobyłam u niego jeszcze chwilę i z powrotem wróciłam do domu Hagumi.
Było trochę przed północą.
-WRÓCIŁAM!- zawiadomiłam domowników.

Misuzu

Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Tak przy tym wyglądałam:

- Pójdziesz do mojego domu? - Powiedział, uśmiechając się błogo.
- Ale...nie będę ci zawadzać? - Zapytałam.
- Oczywiście że nie.
Objął mnie i poszliśmy razem do jego domu. Miał domek tuż przy brzegu. Śliczny, biały z balkonem. Tachise był w moim wieku i zawsze świetnie się dogadywaliśmy. On nie wie, że jestem syreną. Wmówiłam mu, że jestem człowiekiem który wierzy w syreny. Ja...nie chcę już dłużej tego przed nim ukrywać. Nawet jak bym miała zniknąć.
- Proszę, wchodź.
- Łaaa jak tu pięknie! - Zachwyciłam się.
- Masz, napij się herbaty. - Podał mi kubek i usiadł przy stole. Ja zrobiłam to samo.
- Nic się nie zmieniłaś. - Stwierdził.
- Ty też, Tachi-kun.
Trwała grobowa cisza przez 10 minut.
- Muszę ci coś powiedzieć. - Rzuciłam.
Tachise uniósł głowę.
Wiedziałam, że za chwilę zniknę albo coś. Ale już nie mogłam wytrzymać.
- Jestem syreną.

ZuzaLina

- IZUMI-CHAN! nic ci nie jest!? - usłyszałam jakiś głos to był głos Lucy
Wszystko słyszałam, ale było ciemno, nie mogłam otworzyć oczu! Wysłałam więc wiadomość telepatyczną do Lucy:
- ,,Jestem nieprzytomna, wszystko słyszę, ale nie mogę się ocknąć! - powiedziałam do niej przez telepatię - To dziwne ale prawdziwe"